Het verhaal achter MEMORYDEKEN 'Jens'

Iedere troostdeken kent zijn eigen verhaal. Waarom juist deze dekens zo bijzonder zijn...

Esther stuurde mij een mail met de vraag of ik twee memoryquilts van de kleertjes van haar overleden zoon kon maken. Natuurlijk kon dat. Het is niet de eerste keer dat ik iets maak van kleding van een overledene. 

Ik nodigde Esther uit om de kleertjes te komen brengen en haar wensen te bespreken. Maar wat ik niet wist, dat het deze keer anders zou worden dan de dekens die ik daarvoor maakte...


Na een uur rijden kwamen Esther en haar man aan. Beetje stil en onzeker met allebei een plastic transparante doos onder de arm. De dozen werden op tafel gezet, koffie ingeschonken eerst luisteren wat ze precies van mij wilden.

Ze vertelden dat ze klein woonden. Iedere ruimte moest efficiënt gebruikt worden. Keuzes maken wat ze wilden bewaren en wat niet. Ruimtegebrek.

Het was inmiddels al weer 10 jaar geleden was dat hun zoon was overleden. Zijn kamer was nog precies zoals het was. Alles stond er nog net zo... Niets veranderd, de kleding nog altijd in de kast. Na veel wikken en wegen vonden ze het tijd om hier iets mee te doen. Het nam ruimte in. Ruimte die ze goed konden gebruiken, omdat ze er nu 'niks' meer mee deden.

Aan de andere kant... zomaar alles weg doen, was echt een stap te ver. Te pijnlijk, te moeilijk. Dus besloten ze van de kleding een troostdeken te laten maken. Of liever gezegd twee... één voor mama, één voor papa. Dat voelde goed. Beter dan zomaar weg doen en definitief afscheid nemen.

Beide ouders hadden kleding uitgezocht waaraan zij speciale herinneringen hadden. 


Vandaar de twee dozen. 'Mag ik het zien?' vroeg ik. Het werd stil en ik merkte dat dit een moeilijk moment was. Beiden wilden het liefst de doos dicht bij hen houden. Omarmen. Toch gingen de deksels van de dozen en keurig opgevouwen stapeltjes met kleertjes kwamen tevoorschijn. Ik zag waarom en voelde hun pijn. Dit had ik niet verwacht...

Kleine truitjes, shirts en broekjes. Niet van een volwassen zoon, zoals ik wel vaker zie (ook heel pijnlijk en verdrietig). Maar van een klein minimensje. Met moeite lieten ze de kleding achter. Niet dat ze er geen vertrouwen in hadden, maar het voelde voor hen alsof ze hun zoon bij mij achterlieten.

Al vaker maakte ik memorydekens van overleden dierbaren. Vaders, moeders, kinderen. Allemaal met verdrietige verhalen. Ook maakte ik veel dekens van babykleding, omdat kleuters of tieners hier uitgegroeid waren. Als een herinnering aan de eerste kinderjaren. 

Maar niet eerder samen in één deken...

Ik voelde nog meer dan anders dat ik er een mooi resultaat van moest maken. 


Een onvergetelijke herinnering. Ik ging aan de slag. Mooie details als een sluiting, stiksel of boord uitzoeken. Details die echt laten zien dat het om kleding gaat. Niet een willekeurige lap stof. Lapjes knippen en sorteren op kleur. Naar wens van beide ouders. Voor moeder meer met groen, voor vader meer oranje er in.

Na een aantal weken kwamen ze de dekens ophalen. Esther zei dat ze slecht geslapen had. Zo spannend vond ze het. Dit was het laatste wat ze van Jens hadden. En wat als het nu niet het gewenste resultaat zou hebben?

Ze pakten de dekens uit en er verscheen een lach op hun gezicht. Aaiden over de lapjes, voelden aan de details. Ze vonden het geweldig en ik voelde de opluchting. "Kijk, dit shirt heb ik nog voor hem gekocht. Een echt papa-shirt." Ze leken niet uitgekeken. "Ook de laatste foto's die je stuurde tijdens het proces. Ik heb er uren naar gekeken wat je er in verwerkt had. Steeds weer ingezoomd. Maar nu ik het in het echt zie, is het nog mooier. Echt!"

"Jens zou dit geweldig gevonden hebben. Hij was meervoudig gehandicapt. Als hij nog geleefd had, had hij hier op willen liggen. Met zijn armpjes wijd en voelen aan al die verschillende stofjes, zakjes en koordjes. Hij had het prachtig gevonden, zo'n 'voel'-deken."


Blij gingen ze weer naar huis. En totaal onverwachts kreeg ik een maand na hun tweede bezoek een berichtje. Fijn en dankbaar dat ik dit voor de jongen ouders heb mogen maken.


 
* * * * * * * * * * * * * * 


Met alle liefde wil ik voor jou ook zo'n troostdeken maken. Maar zelf een memorydeken maken kan ook.... 

In 6 lessen leer ik je welke kleding je het beste kan gebruiken, over compositie en kleuren. Je leert hoe je netjes de lapjes en lagen aan elkaar kan naaien met een unieke herinneringsdeken als resultaat. Om een leven lang te koesteren! Ook als je niet zo'n talent bent achter de naaimachine!
De 6 Masterclass digitale naailessen:

• Les 1. Kleding & kleur
• Les 2. Lapjes knippen
• Les 3. Van lapjes tot lappendeken
• Les 4. Laag voor laag aan elkaar
• Les 5. Doorstikken
• Les 6. Rand en hoeken maken



* * * * * * * * * * * * * * 


Je las een blog van Handwerkjuffie

Ik schrijf natuurlijk niet alleen blogs. Ik ben ook ontwerper van memorydekens en handwerkpatronen. Nieuwe blogs in je mailbox? Schrijf je in en ontvang ook direct een gratis haakpatroon.Wat ook mag, is doorklikken naar mijn andere pagina's: 

Wat ik doe:
  
> Haakpatronen - shoppen, downloaden en direct aan de slag
> Memorydekens - ontwerpen van een dierbare troostdekens
En verder: