Vanavond eten we taart. We hebben iets te vieren... de verjaardag van mijn oma. Vandaag zou ze 100 jaar geworden zijn. Zou... want ze is al een tijdje niet meer onder ons. Niet lijfelijk maar nog wel heel regelmatig in mijn gedachten.
Als ik aan haar denk, zie ik weer de kast voor me. Een kast in het zijkamertje van haar bovenwoning in Amsterdam. In die kast hing aan de deur een grote plastic zak... vol met fournituren. Bijna elk weekend was ik wel bij haar. Elke keer ging dan ook weer die kast open, zak eruit en leegmaken over het kleedje op de tafel. Uren kon ik dan alle knoopjes, lintjes en bandjes sorteren. Het was een grote schat. Ook de strijkplaatjes van bloemen kan ik me nog herinneren. Het mooiste waar ik me maar mee bezig kon houden.
Naast de grote zak stond in de slaapkamer bovenop de grote houten linnenkast een houten doos. Deze doos, zo vertelde mijn oma, had mijn opa zelf met liefde gemaakt voor haar. Het is een naaidoos. Uren kon hij in zijn kleine zolderkamertje aan het werkbankje zitten gutsen. Nou ja, zolderkamertje... het was meer een kast. Hij had zoveel geduld voor dit priegelwerk.
Als ik bij mijn oma logeerde kroop ik 's ochtends altijd bij haar in bed. Samen een beetje kletsen over van alles en nog wat. En die naaidoos stond er maar naar mij te lonken. Soms mocht ik er even in kijken, maar daarna werd hij snel en voorzichtig weer teruggezet. Ooit, als ik er niet meer ben is hij voor jou, zei ze. En helaas... ze is er al bijna 24 jaar niet meer. Maar die mooie, handgemaakte naaidoos staat nog altijd te pronken in mijn kamer. Met allemaal mooie, oude handwerkgereedschappen er nog in. Alleen dat hele mooie spelden doosje van de Hema heb ik eruit gehaald. Deze gebruik ik nu dagelijks.
Af en toe kijk ik even in de naaidoos en doe hem dan weer dicht. Snel weer bovenop de kast. Net als bij oma...